Ludzie cierpiący na zaburzenia psychosomatyczne odczuwają ból, mdłości lub mają inne fizycznie odczuwalne objawy. Co ich wyróżnia to niemożliwość postawienia wyraźnej diagnozy, co do przyczyn tych dolegliwości.
Dolegliwości fizyczne mogą być spowodowane określonymi problemami psychicznymi, takimi jak zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia somatyzacyjne czy też zespół napięciowego zapalenia mięśni. Niektóre uwarunkowania fizjologiczne, takie jak awitaminoza, czy uraz mózgu mogą spowodować poważne objawy psychiczne. Kiedy przyczyna danej dolegliwości jest niewiadomą czasami szuka się podłoża psychosomatycznego. W przypadku niektórych przypadłości, np. alergii, które do tej pory były traktowane jak choroby czysto psychosomatyczne odkryto, że stoją za nimi określone czynniki organiczne.
Ilość kontrowersji wokół innych zaburzeń, jak np. zespół chronicznego zmęczenia, maleje, w miarę jak rozwijające się gałęzie nauki, takie jak proteomika, przybliżają się coraz bardziej do zidentyfikowania konkretnych biomarkerów tychże zaburzeń. Jednak sprawę wciąż komplikuje wpływ stanu psychicznego na fizyczny. Wiadomo, że ma on wpływ na rozwój, np. schorzeń układu krążenia czy choroby wrzodowej.

Zwolennicy podejścia psychosomatycznego widzą w symptomach tylko koniec długiego łańcucha, którego początek, jak i przyczyny powstania znajdują się w zupełnie innym miejscu: w psychice. Praktycznie każda choroba ma typową dla siebie przyczynę psychiczną. "Soma" oznacza w języku greckim "ciało" jako organizm fizyczny człowieka i jeżeli psychika jest stale wytrącana z równowagi w jakimś konkretnym aspekcie, to oddziaływuje na organizm fizyczny w ten sposób, że ucieleśnia swoje obrażenia, pokazuje gdzie i co ją boli, daje w ten sposób objawy określane jako psychosomatyczne. I czyni to w ten sam sposób w przypadku wszystkich ludzi na świecie, we wszystkich językach i kulturach, pewne określone przyczyny psychiczne wywołują te same choroby. W przypadku niektórych chorób wytłumaczenie psychosomatyczne jest proste i zwykle znane ludziom i często zakotwiczone w powiedzeniach będących wyrazem mądrości ludowej. Kiedy ktoś się złości, to nasuwa się pytanie, co ci leży na wątrobie, żółć jest wyrazem złego humoru, wszystkie cholery pochodzą od greckiego słowa chole oznaczającego żółć. Nagłe nieszczęcie, jak powszechnie wiadomo, może złamać serce, spowodować ból i choroby serca, a nawet wywołać zawał. Odnośnie nerek jest w Niemczech powiedzenie ludowe, które wyraża przekonanie, że długotrwałe zmartwienia prowadzą do choroby nerek. Takich przykładów jest wiele.

Komórki stanowiące część organizmu biologicznego są przyzwyczajone do słuchania rozkazów. Hormony i impulsy nerwowe stanowią część łańcucha poleceń przekazywanych fizyczno-energetycznie, a biofotony i świadomość  -   etero-energetycznie. Świadomość, jako sygnał kontrolny dla procesów biologicznych, znana jest nam np. z NLP (pogramowanie neurolingwistyczne), z uzdrawiania duchowego, uzdrawiania na odległość, zaklinania kurzajek  bądź też ze strategii wyobrażania sobie własnej krwi jako wojska i kierowania go w miejsce, gdzie ma się na przykład zwalczyć nowotwór (metoda Simontona). Biokomunikacja ta rozgrywa się w dużej mierze poza obszarem dostępnym naszym pięciu zmysłom, który możemy uchwycić urządzeniami do pomiaru zjawisk fizycznych. Z tego powodu jej działanie jest często poddawane w wątpliwość. Jednakże w ostatnim czasie medycyna akademicka zbliża się ku temu zagadnieniu pod ogólnym pojęciem psychoneuroimmunologii.

Organizmy żywe mają zdolność komunikowania się między sobą poza obszarami, które są odczuwalne lub mierzalne (biokomunikacja). Instrumentalna biokomunikacja oznacza możliwość zbudowania fizykalnego urządzenia w taki sposób, aby było ono w stanie symulować system biologiczny. Wynik: urządzenie takie może odbierać informacje od innych systemów biologicz- nych i również dostarczać informacji innym systemom. Interfejsy umożliwiające komputerowi komunikację z systemami biologicznymi bazują z jednej strony na diodach, które wytwarzają  biały szum, a z drugiej na zjawisku nielokalnych fenomenów fizyczno-kwantowych (fotony bliźniacze). Dziedziny zastosowań dla tej technologii są praktycznie nieograniczone. QUANTEC®  jest obecnie wiodący na świecie w dziedzinie biokomunikacji.

Diodę, która wytwarza biały szum, można sobie wyobrazić jako lampę kwarcową, używaną wczesniej w telewizorach lub w odbiornikach radiowych. Szum otrzymał atrybut "biały", ponieważ obraz uzyskany na czarnym ekranie przedstawia miga- jące, białe kropki; wygląda to podobnie jak na ekranie telewizyjnym po zakoń- czeniu programu. Sam szum diody QUANTECA jest porównywalny z odbiorikiem radiowym, ustawionym między dwiema stacjami nadawczymi, który raz głęboko dudni, raz wysoko gwiżdże, po czym znów szumi na średnich częstotliwościach - zupełnie przypadkowo i bez widocznego wzoru. Jednakże w momencie, gdy szum ten nawiązuje kontakt ze świadomością, ulega on zmianie. Zmiany te mogą zostać przez komputer elektronicznie przetworzone  i zinterpretowane. QUANTEC wykorzystuje tę możliwość interakcji ze świadomością  i przy pomocy białego szumu znajduje odpowiednie wpisy w swoich bazach danych (są to np. afirmacje, akupunktura, esencje dr Bacha, homeopatia, koloroterapia). Dioda, jako interfejs między świadomością a maszyną, jest od ponad 30 lat  obiektem badań naukowych. Wyniki są jednoznaczne. Niezliczone serie testów  na ludziach i na zwierzętach udowodniły, że diody z białym szumem mogą służyć jako interfejs między różnymi formami świadomości a komputerem. Francuz René Peoc'h dowiódł nawet w swoich eksperymentach w laboratorium snu, że funk- cjonuje to również w stanach innych niż stan normalnej świadomości czuwania. W ramach projektu dotyczącego świadomości globalnej  bada się obecnie nawet świadomość wszystkich ludzi na naszej planecie łącznie.